Als er iets op mijn verlanglijstje staat, dan kan ik dat moeilijk loslaten. Nicky vindt dat soms een spijtige zaak maar ik vind het net het bewijs dat ik wél een doorzetter kan zijn ( om mijn goesting te krijgen zegt. ).
Één van die dingen die ik al een tijdje op mijn mentale to-do-list had geprikt was een bezoek aan Nausicáa. Zoals dat tegenwoordig gaat met dat soort dingen zag ik op instagram een hele tijd geleden iemand een bezoek brengen aan dit gigantische complex vol zee-wonder en aangezien ik nu kinderen heb om als excuus te gebruiken want ” de meisjes zouden dat echt kei tof vinden! ” moest Nicky wel zwichten voor mijn -toevallig- zeeblauwe puppy ogen.
Zo gezwicht, zo gedaan. De tickets werden geregeld, de auto volgepropt met zeker twee tassen teveel rommel, 2 kinders en 2 ouders die met een volle puntenbak terug gaan komen. De rit voor ons was best lang aangezien wij van het verre Limburg zijn. Maar dat zijn we gewend, Limburg is schoon maar voor zo goed als alle activiteiten die leuk lijken voor de meisjes moeten we toch van de parking af. En bovendien wist ik dat we pal aan de zee zaten dus dat een wandeling over het strand ook easy nog bij op de planning gezet kan worden als onderbreking van de rit.
De heenreis deden we in 1 trek, met bumba op vol volume door de boxen en de eerste zak gesmeerde sandwichkes al in onze maagskes. Eens aangekomen konden we gelukkig nog plaats vinden op de ondergrondse parking vlakbij het aquarium zelf, een wandeling van max 5 minuten later stonden we al aan de ingang. Al van in het begin staat overal netjes aangegeven waar de routes voor buggy/rolstoel/.. te volgen zijn en door de pijlen te volgen komen we bij de lift. Die zijn er binnen ook voldoende dus alles is bereikbaar binnen en buiten: top.
Ticketjes ingewisseld, de deur door en even navigeren waar we nu juist eerst heen willen want het is GROOT. Er zit ook een soort van mini restaurantje in de inkomhal waar iets klein gegeten kan worden, handig voor als uw sandwichkes op de heenreis al gesneuveld zijn.
We trekken rechtstreeks richting “de viskes”, en krijgen meteen twee enthousiaste “wow”-roepers voor ons ( mijn kroost ) en ik merk dat Nicky toch ook best zijn ogen uitkijkt. Goed geregeld, moeder.
Eerst zijn er kleine aquaria: kleinere vissen, kwallen,zeepaardjes,.. mooi en er zijn er best veel zodat bij drukte iedereen wel eens ergens kan gaan kijken. En daarna volgen de grote exemplaren: zowel van vis, zeedier, aquarium als ogen die getrokken worden door mijn twee spruitjes. Wat een zicht. Indrukwekkend past hier wel echt als omschrijving.
Als ik het zo uitleg klinkt het best kort maar er is écht veel om te zien. Na de aquaria gingen we op zoek naar de krokodillen, daar was het tijdens ons bezoek best druk dus eerlijk is eerlijk; daar zagen we wat minder. Maar oke, dat kan gebeuren, het was dan ook vakantie tijdens ons bezoek en uiteraard wil iedereen dan een beetje vermaak! Na de krokodillen had mijn oudste haar zinnen volledig gezet op de pinguïns, ik had laten vallen dat die ook ergens rondwaggelden en er was geen houden meer aan dus ik waggelde achter haar aan terwijl zij als een speer zich door het volk heen wurmde, recht op haar doel af.
Pinguïns gezien, kindje blij. Wij ook blij!
We kuierden nog een klein beetje rond en besloten toen ons bezoek af te ronden. Maar we komen sowieso nog eens terug, dat zeker. Er is nog een heel toffe vr-ervaring die we eens willen proberen wanneer de meisjes wat ouder zijn en de krokodillen hebben ons nog niet gezien, dat willen we hen toch ook nog wel is gunnen.
Exit through the giftshop, uiteraard! Op dat vlak ben ik een zacht ei en zal ik bijna zelf nog sneller met mijn handen vol pluchen beesten aan Nicky zijn mouw staan trekken dan mijn offspring.
Met een rog, pinguïn en giga schildpad onder de arm keerden we terug naar onze auto en reden we richting ’t zeetje, wel in België terug omdat dat de rit dan even brak!
Naftbak leeg, puntenbak meer dan vol.
Tot de volgende!
Raising my Charlie 